Τσικνοπέμπτη!!!

 

 Η λέξη Τσικνοπέμπτη παράγεται από τις λέξεις «τσίκνα» (η μυρωδιά του καμένου ψημένου κρέατος) και «Πέμπτη». Πήρε το όνομα τις από τις τσίκνες πού γεμίζουν την ατμόσφαιρα του χωριού ή της γειτονιάς. Και τούτο γίνεται στην δίαρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής, όπου ξεκινά η μεγάλη νηστεία για τη Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση του Χριστού. Η Τσικνοπέμπτη για το 2013 είναι στις 7 Μαρτίου. Η Τσικνοπέμπτη είναι μια ετήσια τελετή, της οποίας η αρχή χάνεται στο πέρας των αιώνων. Είναι η ημέρα που τρώμε κρέας άφθονα χωρίς τύψεις [οποιοδήποτε είδους]. Η Τσικνοπέμπτη βρίσκεται στο μέσο των τρίτων εβδομάδων του εορτασμού του καρναβαλιού. Αναφερόμαστε για τη Πέμπτη της 2ης εβδομάδας, της Κρεατινής. Έτσι οι τσίκνες και οι ψησταριές γεμίζουν την ατμόσφαιρα του χωριού ή της γειτονιάς. Και τούτο γίνεται εν όψει της Μεγάλης Σαρακοστής, όπου ξεκινά η μεγάλη νηστεία για τη Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση του Χριστού. Γιορτάζεται την Πέμπτη που είναι 11 ημέρες πριν την Καθαρά ∆ευτέρα. Είναι ημέρα χαράς, γιορτής και ξεγνοιασιάς αλλά και προετοιμασίας για τους Ελληνορθόδοξους χριστιανούς, καθώς η σαρανταήμερη περίοδος της Σαρακοστής πριν το Πάσχα πλησιάζει. Η τσικνοπέμπτη παρουσιάζει διαφορετικά έθιμα από τόπο σε τόπο.
Τσικνοπέμπτη Σέρρες
Στις αλάνες [χωράφια] ανάβονται μεγάλες φωτιές στις οποίες αφού ψήσουν [οβελία] κρέας, πηδούν από πάνω τους. Τέλος κάποιος από τους ανθρώπους με χιούμορ και χαρά, αναλαμβάνει να κάνει «προξενιά» ανακατεύοντας ταυτόχρονα την θράκα της φωτιάς με μία βέργα.
Τσικνοπέμπτη Πάτρα
Στην Πάτρα υπάρχει έθιμο της Κουλουρούς. Η Γιαννούλα, η Κουλουρού πιστεύει λανθασμένα σε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι ο Ναύαρχος Ουίλσον είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της και το δεύτερο είναι ότι έρχεται να την παντρευτεί. Έτσι λοιπόν, ντύνεται νύφη και με την συνοδεία των Πατρινών πηγαίνει στο λιμάνι της πόλης για να προϋπαντήσει τον καλό της. Γύρω της ο κόσμος ξεφαντώνει και διασκεδάζει με τα καμώματα της.
Στην Κορινθία οι παρέες και οι φίλοι κατακλύζουν τις ταβέρνες για αρνίσια παϊδάκια και χοιρινό στα κάρβουνα και άφθονο κόκκινο κρασί.
- Στην Αρκαδία η Τσικνοπέμπτη είναι μέρα κρεατοφαγίας (μέχρι σκασμού), οικογενειακής συγκέντρωσης ,διασκέδασης και γλεντιού .
- Στην Κοζάνη το περίφημο «τσίκνισμα» πραγματοποιείτε μέσα από την τσίκνα που αναδύετε, από το αρτυμένο φαΐ, συνήθως κρέας .
- Στην Κομοτηνή καψαλίζουν την κότα που θα φαγωθεί την επόμενη Κυριακή (της Απόκριας). Αυτήν την ημέρα τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια ανταλλάσσουν δώρα ,φιλιά και φαγώσιμα. Ο αρραβωνιαστικός στέλνει στην αρραβωνιαστικιά του μια κότα, τον κούρκο, και εκείνη στέλνει μπακλαβά και μια κότα γεμιστή. Όλα αυτά πραγματοποιούν την παροιμία πως ο «έρωτας περνάει από το στομάχι».
- Στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας, τελούνται τα «Κορφιάτικα Πετεγολέτσια» ή αλλιώς «Κουτσομπολιά» ή «Πέτε Γόλια». Δηλαδή, σύμφωνα με το έθιμο βγαίνουν οι γυναίκες στα παράθυρα των καντουνιών και κουτσομπολεύουν στην ντοπιολαλιά τους. Για να κλείσει το έθιμο ακολουθούν καντάδες.
- Στο χωριό Κλήμα της Σκοπέλου, κάτοικοι και πολίτες αφού φάνε και τραγουδήσουν στα σπίτια τους, βγαίνουν στις γειτονιές χορεύοντας και συγκεντρώνονται στο Πεύκο όπου και συνεχίζουν το γλέντι μέχρι το πρωί της Παρασκευής .
- Σε όλη την περιφέρεια της Πελοποννήσου την Τσικνοπέμπτη σφάζουν χοιρινά μοσχάρια και από τα οποία φτιάχνουν διάφορες λιχουδιές. Πηχτή, τσιγαρίδες, λουκάνικα, γουρναλοιφή και παστό είναι μερικά από αυτά.
- Στην Αμαλιάδα η «Τσικνοπέμπτη» ήταν η μέρα που ετοίμαζαν το «παστό». Έβραζαν το λίπος με λίγο νερό, ραντίζοντάς το συγχρόνως με νερό. Το σούρωναν στη συνέχεια. Αυτή ήταν η «γουρναλοιφή». Φυλαγόταν σε δοχεία (πήλινα). Χρησιμοποιούνταν για φαγητό ως άρτυμα για όλη τη χρονιά. Στον πάτο του λεβετιού (καζανιού) έμεναν οι «τσιγαρίδες» που νοστίμιζαν τα φαγητά (με χόρτα, αυγά, όσπρια). Σε «λεβέτι» έβραζαν το κρέας με λίγο κρασί για να βγάλει το λίπος, που με αυτό έβραζε. Έριχναν τα μπαχαρικά για νοστιμάδα και τα λουκάνικα, αφού τα καθάριζαν από την καπνιά. Πρόσεχαν μη «τσικνιστούν» γιατί θα χάλαγε όλο το «παστό». Μετά το βράσιμο καθάριζαν το κρέας από τα κόκαλα, έκοβαν τα λουκάνικα και τα τοποθετούσαν σε «λαγήνες» (δοχεία πήλινα) και τα περιέχεαν με λίπος για να σκεπαστούν οι μεζέδες. Ήταν το φαγητό για όλο το χρόνο. Μ’ αυτό φίλευαν και τους ξένους.